Nasza tradycyjna miedź (鍮器/brassware) to naczynia wykonane z mosiądzu, stopu o optymalnym stosunku miedzi 78% do cyny 22%, roztopionego w wysokiej temperaturze 1200-1300℃. Historia mosiądzu w naszym kraju sięga okresu brązu - okresu Trzech Królestw - okresu Joseon, a wraz z ceramiką reprezentował kulturę wysokiej klasy naczyń. Szczególnie, od czasów starożytnych, mosiądz z Ansan był wysoko ceniony w całym kraju, co wynikało z jego wysokiej jakości, o czym świadczy wyrażenie „Ansan jest idealnym dopasowaniem”.

Naczynia miedziane mają właściwość zmiany koloru powierzchni naczynia na fioletowy w przypadku kontaktu z substancjami zanieczyszczającymi, takimi jak tlenek węgla, substancje toksyczne lub obce substancje szkodliwe dla organizmu, co jest wskaźnikiem sterylizacji i czystości. Od dawna mówi się, że jeśli osoba używająca miedzianych naczyń ma problemy zdrowotne, występuje reakcja na powierzchni naczynia stykającego się z ciałem, co powoduje zmianę koloru, a także mówi się, że miedziane naczynia służyły do ​​dezynfekcji i zwalczania szkodników (pijawki), aby zapobiegać ich występowaniu. Główny składnik, miedź, ma działanie bakteriobójcze, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, może zwalczać raka, a także stymuluje mózg, opóźnia proces starzenia się i pomaga w utracie wagi.

W Korei miedź była używana od okresu brązu, a na podstawie aktualnie odkrytych artefaktów z brązu można wnioskować o wtedy stosowanych technologiach wytwarzania miedzi. Kultura brązu w Korei prawdopodobnie wywodzi się z północnej kultury brązu „Ordos-Liaoning”, związanej z kulturą brązu „Minusinsk-Scytii” z Syberii. We wczesnym okresie brązu wytwarzano miecze miedziane w kształcie liry (琵琶形銅劍) i lustra z wzorami (粗文鏡), a w późniejszym okresie wytwarzano miecze miedziane o cienkim kształcie (細形銅劍), co stanowiło szczyt rozwoju tej sztuki, a także wytwarzano różne narzędzia, w tym lustra z drobnymi wzorami (細文鏡), dzwonki i przedmioty rytualne.

Następnie, w epoce żelaza brązu przez pewien czas współistniał z żelazem, a stopniowo zanikał, aby zacząć się ponownie rozwijać od okresu Trzech Królestw. W przypadku Baekje, jak zapisano w 『日本書紀 (Kronice Japonii)』, przekazano do Japonii technologie wytopu i obróbki. Duży miedziany talerz (大鉢) wykonany z brązu, odnaleziony w grobowcu królowej Muyeong (525) na głowie, jest miedzianym naczyniem do picia. Ponadto, zgodnie z zapisami w 『삼국사기 (Kronika Trzech Królestw)』, w Silla, przed panowaniem króla Gyeongdeok (742-765), istniała instytucja zwana 철유전 (Cheolyujeon), która zarządzała żelazem i miedzią. W ten sposób w okresie Trzech Królestw i Zjednoczonej Silla nastąpił znaczący postęp w dziedzinie materiałów i technologii metalowych. Wtedy stosowane zaawansowane technologie można odgadnąć na podstawie wielu dzieł sztuki buddyjskiej, takich jak posąg Buddy Yaksa w Baekryulsa, dzwon z Dongjong w Sangwonsa (725) i Wielki Dzwon Króla Seongdeok (771).

W okresie Goryeo produkowano „miedź Goryeo” o pięknym kolorze, która była przedmiotem handlu z Chinami. Technologie wytwarzania rozwijały się, produkując posągi Buddy, różne przedmioty buddyjskie, naczynia do użytku codziennego, ruchome czcionki i, pod koniec okresu, różnorodne przedmioty, w tym armaty. Członkowie rodziny królewskiej i arystokracja używali jako naczyń stołowych cienkie i wytrzymałe miedziane naczynia wykonane metodą „bangjja”.

W okresie Joseon, od samego początku, państwo przykładano wagę do wydobycia. Zgodnie z 『경국대전 (Kodeks Prawa Państwa)』, rząd zatrudniał 8 rzemieślników miedziowych (鍮匠) z centralnego warsztatu (京工匠) w Ministerstwie Robót Publicznych (工曹) i 4 w Królewskim Warsztacie Odzieżowym (尙衣院), a także znaczną liczbę zewnętrznych rzemieślników miedziowych (外工匠) odpowiedzialnych za produkcję miedzianych naczyń dla urzędów lokalnych. W okresie Joseon, ze względu na politykę konfucjańskiego odrodzenia i tłumienia buddyzmu, było niewiele wyrobów metalowych o charakterze buddyjskim, natomiast produkowano wiele przedmiotów codziennego użytku i artykułów rzemieślniczych o prostej i skromnej formie, takich jak pudełka na tytoń, paleniska, kadzielnice i naczynia do jedzenia. Pomimo że w tym okresie ceramika była powszechnie stosowana jako naczynia stołowe, miedź, podobnie jak w okresie Goryeo, była stosowana jako naczynia stołowe przez wyższe warstwy społeczne, a także w gospodarstwach domowych klasy średniej i wyższej jako naczynia codziennego użytku, co doprowadziło do rozwoju produkcji i rynków w całym kraju.

Pod koniec ery Meiji, prawie wszystkie miedziane naczynia znajdujące się w gospodarstwach domowych zostały skonfiskowane przez Japonię pod pretekstem przekazania miedzi. Po wyzwoleniu w 1945 roku miedź ponownie stała się popularna, ale po wojnie koreańskiej, wraz z pojawieniem się węgla, zamiast naczyń miedzianych, które łatwo zmieniały kolor pod wpływem dymu węglowego, ludzie zaczęli preferować naczynia ze stali nierdzewnej, co doprowadziło do stopniowego zanikania miedzi. Jednak ostatnio, w wyniku różnego rodzaju badań, ujawniono, że miedź ma działanie bakteriobójcze wobec bakterii O-157, wykrywa składniki pestycydów, co przyczyniło się do wzrostu popularności miedzi, która obecnie produkowana jest w postaci naczyń, instrumentów muzycznych, przedmiotów rytualnych i różnych przedmiotów codziennego użytku.

https://daeguartscenter.or.kr/bangjja/